Aanvechten WOZ-beschikking is een groot goed, maar geen verdienmodel

Tot 1997, toen de Wet waardering onroerende zaken (WOZ) werd ingevoerd, was de waardering van onroerend goed een zootje. Als een taxateur werd gevraagd een pand te taxeren, was de gebruikelijke tegenvraag: ‘Is het voor de verkoop, de verzekering of de belastingen?’ Het doel bepaalde mede de uitkomst. Niemand verschoot van kleur bij dit gesjoemel. Gemeenten deden dat op hun eigen manier. Ze dekten zich bij voorbaat in tegen klachten door de waarde systematisch te laag te stellen en dat te compenseren door hogere tarieven. De bezwaar- en beroepsmogelijkheid werd zodoende feitelijk in de kiem gesmoord. Ook de waterschapsheffing en de inkomstenbelasting gingen uit van de waarde van onroerend goed, maar van onderlinge afstemming was geen sprake. De WOZ maakte aan dit gerommel een einde. Zij ging voor de OZB, de waterschapsheffing en de inkomstenbelasting in een geharmoniseerde waardevaststelling voorzien.

Lees meer..